Omdat het kan…

Terwijl Naomi traint op haar vertrouwde schaatsbaan in Briançon en Dylan met grapa thuis in Montgenèvre met technisch lego in de weer is, heb ik eindelijk tijd om mijn eerste blog te schrijven. Ik zit in een bar om de hoek bij de skateboardbaan, waar Dylan eerder dit jaar zijn eerste avontuur in de Franse sneeuw eindigde. Inmiddels zijn we aan ons tweede sneeuwavontuur begonnen.

Naomi heeft haar vriendinnen op het Franse ijs teruggevonden, Dylan zit op de zaterdagochtend in een groepje van beginnende snowboarders uit het dorp en samen skiën ze weer bij Team ESF. Dat is de training voor jonge kinderen ter voorbereiding op de ski club, waar alles in het teken van wedstrijdskiën staat. Gelukkig kennen ze de andere kinderen, skilerares en trainers al, wat de start makkelijker en leuker maakt. Nieuw dit jaar is dat ze tijdens de vakantie met de trainingsstage van de ski club mogen meedoen. Afgelopen maandag was de eerste training, tot groot plezier van Dylan en Naomi.

De kinderen begonnen met een flinke warming-up. Terwijl de trainster de armen los zwaait en Naomi driftig meedoet, vraagt Dylan: “Mamma, waarom doet ze dat?” Hij heeft geen idee wat er allemaal gebeurt en vindt dat er wel heel veel kinderen zijn. Iets waar hij altijd een beetje moeite mee heeft, maar het ijs is al snel gebroken. Ze spelen tikkertje op ski’s en moeten daarna al ‘schaatsend’ een hellend parcours om skistokken afleggen. Daarbij is het de bedoeling dat je probeert je voorganger in te halen. “Mamma, dit is leuk”, roept Dylan met een grote grijns. Naomi had ’s ochtends al 2 uur schaatstraining gehad, dus ik hoopte dat ze niet te moe zou zijn. Maar gelukkig kwam ook zij erg enthousiast terug. De rest van de week heeft ze het wel bij haar schaatsstage gehouden. 

Twijfel

Na de geweldige ervaring van vorige winter hadden Thierry en ik eigenlijk direct al besloten dat we nog een seizoen wilden gaan. We vinden zo’n periode een verrijking voor de kinderen en bovendien kunnen ze zo hun basis van de Franse taal verstevigen. De kleuterjuf in Nederland adviseerde echter om niet in groep 3 te gaan, omdat het zo’n belangrijk jaar is. De twijfel sloeg toe. Helemaal toen ik geconfronteerd werd met iets, waarvan je hoopt dat het aan jouw deur voorbij gaat. Om een lang en verdrietig verhaal kort te maken, kreeg ik na 2 maanden onzekerheid tijdens de finishweek van de Volvo Ocean Race te horen dat ik een melanoom op de wreef van mijn voet had gehad. Dat is de ergste vorm van huidkanker. De dikte van het melanoom is bepalend voor de kans op uitzaaiingen, maar die dikte was bij mij niet te bepalen. Dit omdat het biopt op een verkeerde manier was afgenomen. Er volgde 2 operaties. Gelukkig bleek de tweemaal weggesneden huid schoon en konden we uitgaan van een dun melanoom met gunstige vooruitzichten. Maar echt opgelucht ademhalen lukte me niet. Je blijft een heel kleine kans op ellende houden en daarmee moet je leren omgaan. Dat is verdomd lastig, maar het gaat steeds beter. Pas eind november had ik het idee dat ik klaar was om te vertrekken. Dat het oké was om Nederland voor een tijdje te verlaten, weg van mijn dermatoloog en plastisch chirurg (mijn steun en toeverlaat de afgelopen maanden). Bovendien kregen we groenlicht van juf Alexandra en de directie van de Europese School. Niks stond ons tweede avontuur in de Franse sneeuw meer in de weg.

Afscheid

Het afscheid van Nederland verliep dit keer wat geleidelijker en beter doordacht. De kinderen wilden aanvankelijk niet naar Frankrijk, want ze wilden toch echt hun verjaardag met hun vrienden en vriendinnen in Nederland vieren. Dat was makkelijk op te lossen. Samen met de mamma’s van twee vriendjes uit de klas, die in de kerstvakantie jarig zijn, heb ik een Outdoor Party op landgoed Ockenburgh georganiseerd. We konden het chalet van scoutingclub De Rimboejagers huren en van daaruit met de hele klas spelletjes binnen en buiten spelen. Wat een feest! Naomi wilde ook graag haar verjaardag na afloop van de training op de schaatsbaan vieren. Natuurlijk lieverd, dat gaan we regelen en daar stond ze te midden van alle zingende schaatsers. Met dezelfde jarige schoolvriendjes hebben ze nog op donderdagmorgen net voor vertrek in de klas uitgedeeld. Na de groepsknuffel en met de twee glinsteroogbeestjes van Annabelle als afscheidscadeautje, was het echt tijd om voorlopig gedag te zeggen. Dat went nooit, de tranen prikten in mijn ogen. Naomi vertelde later dat ze die laatste ochtend op school super leuk vond, behalve toen mamma kwam. “Ik wilde niet weg”, zei ze stellig. 

De reis 

Eenmaal in de auto,  luisterend naar de verhalen van de nieuwe luister cd’s, ging de knop op en verliep de reis voorspoedig. Na onze overnachting in een super smerig hotel met mega slechte bedden in Bulgnéville, halverwege de route, kwamen we begin van de vrijdagmiddag aan. Op tijd om nog even kennis te maken met de nieuwe meester op de vrijdag en de nieuwe kinderen in de CP klas (groep 3). Wat een leuke man, heel toegankelijk en erg leuk met de kinderen. Kregen we vorig jaar nog een beetje formeel een rondleiding, nu stelde hij direct voor dat de kinderen het laatste half uur mee zouden doen. Dat was niet wat Dylan in gedachten had, maar ondanks zijn aanvankelijke traantjes had hij het toch naar zijn zin. 

Na een bewogen jaar is ons tweede avontuur in de Franse sneeuw positief begonnen. Ik ben benieuwd wat we de komende 4 maanden gaan meemaken. Hoe het zal zijn om de kinderen naast de Franse school thuis Nederlandse les te geven, ondersteund en aangestuurd door Juliette in Nederland? Deze lieve juf en vriendin van ons gaat op afstand de kinderen begeleiden. Hoe zullen ze dit keer omgaan met het gemis van hun Nederlandse vriendjes en vriendinnetjes? We gaan het gewoon doen, omdat het kan…

Bonsoir,

Diana