Au revoir et bonjour…

Een week geleden zeiden we ‘au revoir’ tegen Montgenèvre en ‘bonjour’ tegen Kijkduin. We namen afscheid met het daverende en vrolijke schaatsgala van Naomi’s schaatsclub. Ze schitterde als chocolaatje in het stuk ‘Charlie et la Chocolaterie’. Eenmaal thuis in Nederland werden we met zomerweer verwelkomd. Wat een feest; van de smeltende sneeuw naar het zonnige strand.

De laatste dagen in Montgenèvre waren grijs, nat en stil. Wat een spookdorp als het skiseizoen voorbij is. Werkelijk alles ging dicht. Er was niet eens een bakker open. Onder de gesmolten sneeuw kwam ook het nodige afval naar boven, wat de aanblik nog troostelozer maakte. Gelukkig waren vriendje Sacha en zijn zus Juliëtte thuis, dus de kinderen konden volop spelen. Naast het schaatsen en skateboarden natuurlijk. En toen brak de laatste avond aan, de avond van Naomi’s eerste schaatsgala. Haar fanclub bestond uit drie gezinnen, waaronder wijzelf uiteraard. En wat hebben we genoten van haar en haar schaatsvrienden. Echt heel bijzonder. Na de intensieve voorbereidingsperiode was de ontlading groot bij sommige schaatsers, die na afloop in tranen uitbarstten. Prachtige emotie. Voor de compilatie van haar dansjes, zie hier.

Aangezien de kinderen vrijdagmorgen om 9 uur al bij de tandarts moesten zijn, moesten we de ochtend na het schaatsgala direct na het ontbijt vertrekken en in één keer naar huis rijden. Hoewel ik al dagenlang had ingepakt, was het alsnog een hele toer om weg te komen. Wat een werk. Op de valreep zag ik hoe andermaal een vluchteling van de berg werd geplukt. Au revoir Montgenèvre!

We kunnen terugkijken op een zeer geslaagde en bijzondere periode in ons leven. De school, integreren in een bergdorp, nieuwe vriendjes en vriendinnetjes maken, de ski club, de eerste echte skiwedstrijden, de Franse taal, de schaatsclub, de eerste schaatswedstrijd van Naomi, het skateboarden van Dylan en het heerlijke buitenleven in de winter…Het was een mooi en verrijkend proces. Ik ben er heilig van overtuigd dat deze ervaring voor de kinderen zoveel meer toevoegt aan wat ze in de schoolbanken meekrijgen. Natuurlijk is school belangrijk, maar soms mag je best afwijken van de gebaande wegen. Zeker als je die mogelijkheid hebt en wij hebben het geluk die te hebben. De kinderen spreken nu vloeiend Frans, hebben een leuke vriendenkring opgebouwd en weten wat het is om in Frankrijk te wonen. Montgenèvre is echt ons ‘Franse thuis’ geworden. Onlangs sprak ik uitgebreid met studievriendin Merel over onze tijd in Montgenèvre, zie en hoor hier. Zij schrijft een serie portretten van inspirerende vrouwen en ik had de eer om de eerste te mogen zijn.

Na een lange autorit kwamen we donderdag rond 23.30 uur thuis in Nederland aan. Thierry was al eerder aangekomen en had zijn bus reeds grotendeels uitgepakt. Ik reed alleen met de kinderen, maar ze deden het echt geweldig. De speciale opbergbak tussen hun autostoelen was goed gevuld met speelgoed, vouwblaadjes (er kwam geregeld een vliegtuigje voorbij vliegen), leesboekjes en een schrijfschriftje met pen. Dat tezamen met luistercd’s en muziek deed wonderen. Uiteraard met de nodige stops. Ik genoot onderweg vooral van alle kleuren na zo’n lange, witte winter. En Dylan riep ineens in mijn oren: “KOEIEN”. En zo hadden we ‘en route’ allemaal onze eigen verwondering.

Eenmaal thuis konden we direct het wensenlijstje van de kinderen afwerken: fietsen, naar het strand, zwemmen in de zee en eten bij hun favoriete restaurant in de Bosjes van Pex voor pappa’s verjaardag. Wat een cadeau om zo thuis te komen.

Nog een paar dagen en dan begint het Nederlandse schoolleven. De kinderen kunnen niet wachten. Vooral Dylan is blij dat hij weer naar de Europese School mag. In Frankrijk is de afstand tussen leerkracht en leerling wat groter en wordt er wat makkelijker gestraft. Een van de hulpjuffen was daar nogal van en van het schreeuwen. Niet zozeer in de klas, maar wel tijdens het buitenspelen. Dylan kon daar moeilijk mee omgaan. Hoewel hij zelf zelden straf kreeg, vond hij het ook lastig als zijn vriendjes werden gestraft. Daarom vond hij de Franse school maar ‘stom’, terwijl hij volgens zijn juf (die wel heel lief en goed was) altijd enthousiast meedeed en het leuk had met zijn vriendjes. Dat is wat ik ook zag als ik door het raam naar binnen keek. Ik hoop toch stiekem dat hij over een tijdje met een beter gevoel terugkijkt op de afgelopen maanden op de Franse school. De tijd zal het leren…

Au revoir Montgenèvre! Tot van de zomer, want dan komen we terug. Naomi voor de zomer schaatsstage en Dylan voor een bergkamp met zijn vriendje. Daarna trekken we samen de bergen in.

Bedankt voor het volgen van onze blog en voor alle leuke en lieve berichtjes door de maanden heen. Wij vonden het geweldig om op deze manier ons Franse sneeuwavontuur met jullie te delen!

Bisous,

Thierry, Diana, Dylan en Naomi

Ps. Voor het stoere skateboardfilmpje van Dylan, zie hier.