Nog even winter

Het einde van het wintersportseizoen komt in zicht, maar hier in Montgenèvre willen we dat nog niet helemaal geloven. Oké, sinds twee dagen wordt de sneeuw zachter, de straten zijn weer droog en de sneeuw druipt van de daken. Maar van tijd tot tijd worden we op verse poedersneeuw getrakteerd. Bovendien leven we van het ene evenement naar het andere en weten leuke, lieve vrienden ons te vinden.

In het Paasweekend werd het skiseizoen met de ski club afgesloten met Mille Pattes. Dit evenement werd 31 jaar geleden in het leven geroepen. Het trekt zo’n duizend jonge skiërs tussen de 5 en 10 jaar oud uit heel Frankrijk. De oudere kinderen raasden al vanaf 8 uur ’s ochtends tussen de paaltjes door. Helaas voor de kinderen uit 2012 was hun parcours niet echt spannend en werden ze niet geklokt. Tot ongenoegen van Naomi. Nadat alle deelnemertjes een medaille hadden ontvangen, vroeg ze: “Wanneer is de prijsuitreiking van de bekers”? Toen ik haar vertelde dat die niet kwam, vond ze dat maar ‘stom’.

De dag ervoor hadden Dylan en Naomi hun laatste skiles gehad, waarna Naomi en haar groepje werden verrast met de bronzen ster. Dylan had die vorig jaar al gehaald, dus ze lopen weer gelijk;-) Ik had voor de skileraren Lalou en Charline een beker met skifoto’s van Team ESF 2018 laten maken, gevuld met Haagse Hopjes. Altijd leuk als aandenken.

Voor Naomi brak direct een drukke schaatsweek aan met een extra training op Paasmaandag en op zaterdag. Deze extra uurtjes bovenop de normale trainingen waren bedoeld voor haar allereerste echte kunstschaatswedstrijd in Gap op zondag (morgen). Ik had haar ooit beloofd dat als het zo ver was, ze een schaatspakje zou krijgen. Belofte maakt schuld, dus ontving ze afgelopen vrijdag haar eerste outfit. Wat is ze trots. Na de laatste skiles met school gingen de kleertjes weer aan en stond ze voor de spiegel haar kuur te oefenen. Op de schaats gaat die ook steeds beter.

De trainster had bedacht dat ze nog de ‘fenêtre’ moest doen. Dan pakt ze met een hand haar schaats in de lucht vast. Jeetje, het deed gewoon pijn om haar dat te zien trainen. Ze bleef maar vallen op dezelfde knie. Van mijn voorstel om een ander deel van de kuur te oefenen, wilde ze niets weten. “Ik probeer het nog twee keer, want Marie-France – de trainster – heeft gezegd dat ik die ook moet doen”, reageerde ze. En daar ging ze weer voor weet ik veel hoe vaak. Vanmorgen om 8 uur stond ze al op de ijsbaan voor de laatste training voor de wedstrijd. En wat ging die ‘fenêtre’ haar goed af. Ze gaat morgen hoe dan ook een geweldige ervaring tegemoet. Met mamma en Dylan als trouwe supporters op de tribune. Pappa vertrekt helaas in de ochtend naar Nederland.

Thierry en ik hebben van de week nog van de poedersneeuw kunnen genieten. Wat een feest zo laat in het seizoen. En ook Dylan heeft tweemaal met pappa en een vriendje kunnen skiën. Al wordt hij momenteel vooral gelukkig van in de sneeuw spelen. Maakt niet hoe nat hij wordt, hij is dan helemaal in zijn element.

Het ziet ernaar uit dat dit zijn week wordt, van volgens de voorspellingen gaat het sneeuwen. Het blijft nog even winter…