On a arrivé

We zijn er! Allereerst wil ik iedereen heel hartelijk bedanken voor    de lieve berichtjes. Heel bijzonder.

De afgelopen weken waren een behoorlijke marathon qua voorbereidingen voor ons Franse avontuur. Vooral in deze feestmaand. Er moest van alles worden geregeld en ik moest ver vooruit denken en plannen. Een extra kast, want ik kan toch niet 4 maanden uit mijn tas leven, nieuwe paspoorten, papieren dat ik alleen mag reizen met de kinderen, toch maar een dakkoffer bestellen, wat moet in welke auto mee (we rijden met 2 auto’s op verschillende dagen) en noem maar op.

Ik heb er weken lang tegenop gezien om 1.100 km alleen met de kinderen te rijden, maar wat deden ze het geweldig. Met dank aan de luister CD’s en de muziek CD van juf Nicole, waarvoor grote dank. Afscheid nemen was overigens niet gemakkelijk. De laatste zwemles, de laatste schaatstraining, de laatste speelafspraakjes, het laatste etentje met opa en oma, de laatste knuffels van Layla, Nadïa, klasgenootjes en de juffen. Oef, wat heb ik me af en toe rot gevoeld. Dat ik ze zo nodig uit hun comfortzone moest halen. Aan de andere kant weet ik waarom we het doen en ik ben ervan overtuigd dat het een positieve ervaring gaat worden.

We reden uiteindelijk op donderdag om 13.45 uur weg uit Den Haag en sliepen ’s avonds met z’n drieën in een weghotel in Nancy. Vanmorgen vroeg om 5.30 uur gingen we weer op pad en vanmiddag om 13.30 uur reden we in Montgenèvre langs hun Franse school naar ons appartement voor de komende 4 maanden. En wat een sneeuw…Volgens grapa (schoonvader) komt dit eens in de 10 jaar voor dat er met kerst zoveel sneeuw ligt. Dat is alvast een goed begin van ons Franse avontuur.

’s Middags mochten we op school kennis komen maken. Juf Alexandra ontving ons heel vriendelijk en heeft alles laten zien en uitgelegd. De school is zo lekker kneuterig klein vergeleken bij wat wij gewend zijn, maar wel met relatief veel personeel. Overeenkomsten zijn er ook, zoals de werkboeken en de kring aan het begin van de dag. Ondertussen was een klas met oudere kinderen op het besneeuwde schoolplein van een heuvel aan het sleeën. De komst van de kinderen was goed voorbereid, wat mij heel positief stemt. Al moet ik nog wel wennen aan het idee dat ze de komende tijd daar naar school zullen gaan. Dat geldt zeker voor de kinderen, die vanavond doodop in bed lagen en hartverscheurend huilden dat ze naar huis wilden. Mijn hart brak, maar we hebben samen een plannetje bedacht om hiermee om te gaan.  

De ski’s en schoenen zijn geruild, dus ze zijn klaar voor hun eerste lessen bij de lokale skiclub. Althans bijna, Dylan sloopte in het laatste uurtje voor aankomst nog even zijn bril. Eens moet de eerste keer zijn, maar waarom nu uitgerekend op dit moment. Dat wordt morgenochtend eerst een opticien in Briancon zoeken. Tja, ik wilde zo nodig avontuur…