De ruimte in…

Thuis in de klas bij juf Nicole en juf Len is het nieuwe thema ‘de ruimte’. Hoewel we het er hier in Montgenève nog niet heel erg over hebben gehad, zijn Dylan en Naomi al helemaal in de stemming van planeten…

Nadat we heerlijk op de buitenbaan hadden geschaatst (zie filmpje), wilden ze nog in de sneeuw spelen. Ze belandden in onze straat in de diepe sneeuw tussen alle huizen. “Mamma, we gaan nu naar een andere planeet”, riepen ze al lopend in de richting van gebouwen. “Oh, waar waren jullie dan net?”, antwoord ik. “Op de sneeuwplaneet en nu gaan we naar Jupiter”, gilt Dylan. Binnen mum van tijd hadden ze het hele heelal gehad.

Ik ging intussen naar de warmte binnen, want het was toch allemaal veilig. Zo dacht ik… Na een tijdje hoor ik Dylan beneden naar Naomi roepen: “Ik ga mamma halen.” Ik schiet naar het balkon om te vragen of er iets  is. “Ja, Naomi zit vast in de sneeuw en huilt.” In recordtijd sprint ik de trappen af naar beneden.

Dylan is inmiddels weer bij zijn zus en probeert de sneeuw weg te halen. Bij het spelen had hij een steel van een afgebroken schep gevonden en daarmee is hij in de weer. Naomi zit met haar benen gestrekt naar beneden naast een muurtje. Haar laarzen zijn niet te zien. Ze zit muurvast. Ze vertelt dat ze van het lage muurtje was gesprongen, maar niet wist dat de sneeuw zo zacht en diep was. Bij het neerkomen zijn haar voeten onder de keien van het muurtje geschoten. Hoe ze nou precies is gesprongen, begrijp ik nog steeds niet.

Na een hoop graven met de stok van Dylan en met mijn handen, kan ik haar in ieder geval uit haar laarsjes bevrijden. Daarna heb ik nog moeite om die los te krijgen. Daarvoor moet ik behoorlijk veel kracht gebruiken. De schrik zit er goed in en ze heeft steenkoude voeten. Arm meisje, zo koud en bang. Hier was kennelijk geen ‘ruimte’ om zomaar blind in de sneeuw te springen. Dat is de les die ik haar direct meegeef: “Eerst kijken of je ergens vanaf kunt springen!”

Na een warme douche en met een deken op de bank, zijn de traantjes gelukkig weer snel opgedroogd. En Dylan zit als een waakhond naast zijn zus. Hij heeft perfect gereageerd, dus ik geeft hem een groot compliment. “Een cadeautje voor je hoofd”, zoals juf Nicole dat eens zo mooi tegen Naomi zei.

Zo en nu maar rustig naar bed…

Bonne nuit!