Een traan en een blije lach

HOERA, Dylan en Naomi zijn vandaag 6 jaar! Het is net zo koud als toen ze op 6 februari 2012 ter wereld kwamen. Alleen verblijven we nu bijna 1.100 km zuidelijker en ruim 1.850 meter hoger. Skiën zit er echter voorlopig voor Dylan niet in. Hij heeft afgelopen zondag zijn knie geblesseerd en loopt nu 10 dagen met brace en krukken. Arme knul, net voor zijn zesde verjaardag en precies op de dag dat pappa weer terugkwam. Dat wordt wachten voordat ze samen kunnen skien.

Met de ski club waren ze naar de border cross gegaan. Dat is een soort op de piste aangelegde ‘snelweg’ met bochten en springheuveltjes. Dylan is over zo’n heuvel gesprongen en bij de landing ongelukkig gevallen. Hij heeft daarna nog doorgeskied, maar bij thuiskomst klaagde hij over zijn knie. Die bleek gezwollen en werd ook steeds pijnlijker. De volgende ochtend zijn we met hem naar de dokter gegaan, bijna precies een jaar nadat we daar met Naomi’s gebroken arm waren. Lekker stel.

Hoewel op de röntgenfoto geen breuk te zien was, wordt zijn been toch als zodanig behandeld. Een breuk is kennelijk niet altijd zichtbaar. Over 10 dagen moeten we weer een foto laten maken en dan kunnen ze vaststellen of er sprake is van een breuk. Zo niet, dan mag hij alles weer gaan doen. Als het niet goed is, moeten we een MRI laten maken en zijn we anderhalve maand bezig. In de ochtend vond Dylan zijn stoere kinderkrukken nog wel grappig, maar in de middag wilde hij ze al niet meer en ’s avonds kwamen de dikke tranen. “Ik wil gewoon zijn zoals iedereen. Ik wil geen brace en krukken.” Zo ontzettend sneu op de avond voor zijn verjaardag.

Gelukkig wist ik dat ze vandaag behoorlijk verwend zouden worden en heel veel lieve mensen in Nederland aan ze denken. Ik heb dus terwijl ze sliepen een slingertje en ballon aan hun bed gehangen. Uiteraard heb ik hun stoelen aan de ontbijttafel ook versierd en alvast een paar cadeaus neergelegd. Dylan was al om 06:15 uur wakker en wilde naar beneden, dus taxilift mamma kon vroeg aan de bak. Bij het aankleden zag ik dat zijn knie al een stuk minder dik is, dus dat is hoopgevend.

Ik heb een cd met Nederlandse verjaardagsliedjes opgezet en in het bijzijn van grama en grapa waren de cadeaus razendsnel uitgepakt. Het verdriet van het ongemak met de knie was even helemaal vergeten. Via de whatsapp werden ze door Maxime en zijn mamma in het Chinees toegezongen. Grote broer Sacha en zussen Layla en Nadïa (beiden zelf net jarig geweest) waren er eveneens vroeg bij met hun felicitaties. Net als de Nederlandse klas en juffen Nicole en Len met een super lief en leuk filmpje. Die krijgen ze tussen de middag te zien. Iedereen heel erg bedankt voor de lieve berichtjes.

Fijne dag!