Afkicken

Jeetje, wat een bijzonder leuke en totaal andere februari vakantieweek was dat. Normaliter skiën we hardcore en staat er niets anders op het programma dan dat. Oh ja, eten en drinken. Dat was nu heel anders. Althans voor mij en de kinderen. Thierry is niet zo van gewoontes doorbreken, dus voor hem was het meer ‘ business as usual’.

De ijzige kou deed Dylan’s motivatie om te skiën tot een dieptepunt zakken. Na de ski club in het weekend, wilde hij echt niet meer. Ook doordat hij met zijn schoolvriendje Maxime uit Nederland wilde spelen. Ach, geef een net zesjarige knul eens ongelijk. Maxime en zijn ouders waren vrijdagmiddag aangekomen en de jongens hebben vanaf de eerste tot de laatste dag samen gespeeld. Wat een feest om die twee plezier te zien hebben, zowel binnen als buiten. Voor Maxime was het zijn eerste wintersportervaring en hij heeft de vrieskou stoer getrotseerd. Op donderdag vertelde hij trots dat hij van de blauwe piste was gegaan.

Naomi heeft maandag nog met grote zus Nadïa en even met pappa geskied. Daarna begon haar eerste vierdaagse schaatsstage in Briançon. Die bestond uit dagelijks 2 uur ijstraining en een half uur off-ice training. Een beetje onwennig liet ik haar dinsdag met sportschoenen aan achter, wetende dat ze haar schaatsen zelf niet kan aantrekken. Mij was verzekerd dat de grote meiden (zij was de jongste) haar zouden helpen. Dat gebeurde ook en Naomi groeide met de dag. Als ze van het ijs afkwam, liep ze parmantig achter de anderen aan zonder mij eerst een knuffel te geven. Ze wilde daarna zelf haar schaatsen uittrekken en afdrogen. Alleen mocht ik daarna wel alles dragen;-)

Woensdag ging Dylan mee naar Briançon. Eigenlijk zouden we rond het middaguur Maxime en zijn ouders bij Cité Vauban treffen, maar hun huurauto had de kou niet overleefd. Dus gingen Dylan en ik samen op ‘ontdekkingsreis’ door de straatjes van het ommuurde fort, behorende tot de vestingwerken van Vauban uit de 18e eeuw. Deze behoren tot het werelderfgoed. Misschien was het de extreme kou, maar echt levendig was het niet. Toch genoot ik van de winterse en historische entourage. ’s Middags begon het ook nog te sneeuwen, wat vervolgens 2 dagen aanhield.

Zo wachtte mij de volgende morgen een besneeuwde bergpas naar Briançon. Nadïa ging mee, dus ik had iemand die eventueel kon helpen om de auto weer op gang te krijgen. Dat was gelukkig niet nodig. Na de lunch in een gezellig restaurantje haalden we Naomi op en begon te klim omhoog. Toch wel spannend zo’n eerste keer. We kropen omhoog en pas boven in het dorp kwam ik niet tegen een korte, spekgladde helling op. Nadat ik me had laten terugzakken tot een vlakker gedeelte, lukte het me met heel weinig gas geven om toch grip te krijgen. Pfff, missie geslaagd.

Op vrijdag wilde grapa mee, dus hoefde ik niet zelf te rijden. Nadat we Naomi op de schaatsbaan hadden achtergelaten, zochten wij een prachtige vallei op met een geweldig langlaufgebied door de bossen en langs een rivier. Grapa ging wandelen en ik bond de latten onder. Het was echt magisch mooi en er was vrijwel niemand. Daarna snel nog even naar Naomi kijken, die bezig was met de eerste stappen in de richting van een kuur aanleren. Tot slot begonnen ze met de zitpirouette. Dappere Naomi bleef vallen en opstaan. Na in totaal 8 uur ijstraining en 2 uur off-ice training had ze er nog geen genoeg van. “Mamma, mag ik zo meteen in Montgenevre de zitpirouette oefenen”, vroeg ze toen ze van de ijsbaan kwam.

Toen ik later Dylan bij Maxime ophaalde, hoorde ik van Lin (Maxime’s mamma) dat Dylan had gezegd met hen mee naar Nederland te willen. Slik… ’s Avonds in bed begon hij hard te huilen. Hij wilde naar Nederland. Na een tijdje praten ging het beter, maar het was duidelijk dat hij snel afleiding nodig had. Het was voor iedereen een kwestie van afkicken. Naomi voor wat betreft het schaatsen, Dylan qua spelen met Maxime en pappa vertrok zondag opnieuw voor 3 weken.

Dus zaterdag na de skiles heb ik direct met de vader van een vriendje van school en de ski club afgesproken om deze week samen te skiën. Dat hebben we vandaag gedaan en zelfs Dylan was goed gemotiveerd en vooral blij om weer te skiën. We hebben bovendien alweer iets om naar uit te kijken, want aanstaande vrijdag komen opa en oma uit Nederland voor een lang weekend.

Fijne week!