Hobbel de bobbel

Plezier in sport hoort voorop te staan bij kinderen. Dus wat doe je als je kind even niet meer gemotiveerd is? Die vraag stelde ik mezelf na de eerste van de twee vakantieweken in februari, maar het antwoord bleek eenvoudig. Toen de extreme vrieskou eenmaal uit de lucht was en de zon ging schijnen, wilde Dylan wel weer skiën. Dus liet ik hem kiezen waar we heen gingen. Dat heb ik geweten…Het werd een week lang ‘hobbel de bobbel’.

Van het snow park met de ene springheuvel na de andere naar de death valley en weer opnieuw. Op weg naar beneden moesten we natuurlijk nog naast de piste het bospad met hobbels en kuilen nemen. En zij maar behendig scheuren met die kleine ski’s. Oh en dan die sprongen. Pfff, super gaaf om te zien, maar soms niet goed voor mijn moederhart met Naomi’s gebroken arm en Dylan’s gekneusde knie nog in mijn achterhoofd. Ik betrapte mezelf erop dat ik soms volledig in de ploeg vol in de remmen met ingehouden adem naar die heuvels stond te kijken. Als dat maar goed zou gaan. Maar alles went, dus dat ook en later in de week deed ik vrolijk mee. Alleen ben ik een paar jaartjes ouder, wat resulteerde in spierpijn in mijn kuiten;-)

Dylan wilde al heel lang een keer naar Italië skiën, dus dat hebben we eindelijk kunnen doen. Daar hoort uiteraard een warme chocolademelk bij, zoals enkel de Italianen kunnen maken. In mijn favoriete restaurant met werkelijk adembenemend uitzicht. Heel bijzonder om dat met hen te kunnen delen. Op de trainingspiste van de Olympische Spelen van 2006 dacht ik skiënd achter de kinderen een filmpje te kunnen maken. Met de stokken in de ene hand en de telefoon in de andere. Nou, dat kon ik vergeten. Die twee waren binnen mum van tijd uit beeld (zie filmpje onder video). Ik had al een tijdje niet meer met beiden tegelijk geskied, dus ik wist niet helemaal op welk niveau ze nu zitten. Ze hebben mij verbaasd. Wat gaan ze hard en goed. Vooral Naomi heeft een sprong gemaakt. Ze heeft het gat met Dylan nagenoeg gedicht. Heel gaaf om te zien.

De laatste dag van de week wilden ze schaatsen en zelfs Dylan kreeg er geen genoeg van. Voorzichtig pootje over en langer op een been blijven glijden, hij oefende het allemaal. Nu wil hij op langebaanschaatsen;-) We zullen zien.

Die vrijdagmiddag volgde de kers op de taart; opa en oma kwamen aan. Wat een feest. Nog nooit waren ze in de winterse Alpen, nog nooit hebben ze iemand zien skiën, laat staan dat ze ooit zelf op ski’s hebben gestaan. Ik vond het best spannend, vooral omdat de weersvoorspellingen voor het weekend slecht waren. Daardoor hebben we niet alles kunnen doen wat we wilden. Gelukkig hebben ze wel hun kleinkinderen op ski’s kunnen bewonderen, kunnen genieten van ons prachtige uitzicht op de pistes en het dorp en we zijn heerlijk samen geweest. We hebben Vauban in Briançon bezocht en ze waren zelfs getuige van Naomi’s eerste, uitgevallen wisseltand. Voor mij persoonlijk was dit een heel bijzonder weekend. Het maakt me gelukkig dat ik dit bergleven met mijn ouders heb kunnen delen. Toen ze vertrokken, had ik voor het eerst zelf een beetje heimwee.

Gelukkig kwam de zon weer tevoorschijn en kon ik even op de ski’s afreageren. Dan weet je weer hoe geweldig het is om deze winter hier te zijn. Over ruim 5 weken is het voorbij en verruilen we de besneeuwde bergen voor de zandduinen.

Salut!