C’est parti

“Ben je al een beetje in het ritme gekomen”, vroeg Thierry mij eind vorige week. Om eerlijk te zijn, begint het nu pas voor mij. Thierry is gisteren voor 3 weken vertrokken en ook mijn vriendin Ellen, die een lang weekend bij ons was, is vandaag weer huiswaarts gekeerd. Jammer, want het was super gezellig en het was zo lang geleden dat we samen in de sneeuw waren. Nu moet ik het alleen rooien met de kinderen.

Ons Franse avontuur is op alle fronten uit de startblokken. Dylan en Naomi hebben hun eerste schoolweek in Montgenèvre achter de rug. Inclusief het skiën met school op vrijdagmiddag. Naomi heeft de eerste trainingen bij haar Franse schaatsclub ‘Les Escartons Briançon’ erop zitten. En zondagmorgen hebben ze beiden hun eerste zwemles in Durancia (wellness center in Montgenèvre) gehad. Verder zijn ze inmiddels redelijk in geslingerd bij de lokale ski club. Oftewel, c’est parti, zoals de Fransen dat zo mooi zeggen.

Niet helemaal zonder slag of stoot overigens. Naomi’s verlegenheid stond haar bij haar eerste schaatstraining behoorlijk in de weg. Ze had 3 weken niet getraind, was een beetje onder de indruk van alles en durfde niks te zeggen. Het gevolg was dat ze naar een lager groepje werd gestuurd, tot haar grote frustratie. Daar stond ze met een gekleurd zakdoekje te zwaaien, terwijl het andere groepje echt aan het schaatsen was. En dat terwijl ze in Nederland al met zulke moeilijke oefeningen bezig is. Later hoorden we dat de trainers geen contact met haar konden maken. Ik heb dit aangegrepen om Naomi te vertellen dat ze met die verlegenheid niet ver komt. Dat ze zich best in haarzelf boos mag maken, omdat ze wel goed kan schaatsen. Laat maar zien wat je kunt en doe je mond open. Wees trots op jezelf en laat dat zien.

Twee dagen later ging ze op zaterdagochtend weer schaatsen. Nu in een iets ander groepje en in ieder geval met wat moeilijkere oefeningen. Ze straalde en ging goed. Naderhand kwam ze super enthousiast van het ijs en wilde ze graag in dat groepje met meisjes van haar leeftijd blijven. Die middag had ze skiles van de ski club. Toen ik haar ophaalde, zei de skilerares dat ze als een speer ging en ronduit had gekletst (vorig weekend kreeg ik te horen dat ze zo timide was). Wat een vooruitgang in slechts 2 dagen! Vandaag had ze opnieuw schaatstraining en opnieuw zag ik meer zelfvertrouwen. De club werkt heel anders, maar Naomi geniet zienderogen van het schaatsen in groepsverband met leeftijdsgenootjes.

Om maar even bij haar te blijven, de hele (tijdelijke) verhuizing heeft een behoorlijke impact op haar gehad. Ik had het eerst niet zo door, maar ze plaste steeds vaker in haar broek en had behoorlijke buien. In een gesprek met Ellen ging het lampje bij mij branden en kon ik Naomi hierin beter begeleiden. Sinds het weekend gaat het gelukkig veel beter. Dylan had daarentegen vandaag zijn moment van heimwee. Zo wilde hij met Dani en Mila (de kinderen van Ellen) spelen. Toen ik hem een lief filmpje van zijn vriendje Maxime liet zien, gaf hij kusjes richting het scherm en zei hij met een kleine stem: “Ik wil thuis zijn.” Dan breekt mijn hart en slaat de twijfel toe.

Gelukkig was hij weer opgewekt toen ik hem bij school ophaalde. Ze hadden dan ook net chocoladetaart gegeten ter ere van een jarige;-) Terwijl we terug naar huis liepen, vroegen de kinderen of ze elke dag in de kantine mogen eten. Naomi wist al naast wie ze dan wilde zitten. Dat zijn voor mij toch positieve tekenen en we zitten pas in de tweede schoolweek. 

Bon soir!